DŁUGOŚĆ: 400 m.
GŁĘBOKOŚĆ: 45 m.
WYSOKOŚĆ OTWORU: 400 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU: Niegowa, gmina Niegowa, woj. śląskie;
Mirowska Góra.
PODSUMOWANIE:
Jaskinia ma ciekawa budowę na która składają się aż trzy wyraźnie zaznaczone typy
charakterologiczne - u góry ma charakter szczelinowy, niżej to zawalisko w dużej
komorze, pod która zachował się ciąg korytarzy powstałych na wskutek stagnacji wody,
z niewielką ilością nacieków które występują jedynie tutaj. Można jednak przy
uważnym zwiedzaniu znaleźć w tej jaskini heliktyty o zabarwieniu miodowym, o podobnej
przeźroczystości bursztynu. Na stropie Komory Starej Jaskini (nie) można
(już) obejrzeć sporych rozmiarów odcisku muszli amonita, za to
"przyozdobiony" on został imionami kolejnych "zdobywców" jaskini,
wykonanymi palikiem. Sporo okopceń widać również w niższych korytarzach przed
trudniejszymi przełazami, gdzie oczekujący na swoją kolejkę zakopcili duże połacie
stropu.
OPIS JASKINI: Mały otwór leży w zagłębieniu
znajdującym się bezpośrednio w ziemi. Za otworem znajdujemy się w niewielkiej salce.
Od niej w lewo, w dół, prowadzi wąski i stromy korytarz, obrywający się po
kilku metrach nad wąska szczelina 10-metrowej głębokości. Szczelina, bardzo wąska u
góry, rozszerza się ku dołowi. Można ja pokonać zjazdem lub przetrawersować i
zejść na dno po zaklinowanych blokach. Miejsce to ma dosyć sugestywna nazwę Piekiełko.
Idąc w dół, przechodzimy ciasne zawalisko i szeroka zapieraczką schodzimy na dno
korytarza położone o 3 m niżej. Od niedawna można do tego miejsca dotrzeć również
kierując się na prawo w niewielkiej salce za otworem wejściowym. Wchodzimy do ciasnej
studzienki która podzielona jest dwoma progami. Pierwszy około metrowej wysokości. Za
drugim progiem stosując zapieraczkę, schodzimy na pochyłe dno korytarza pokonując ok.
4 metry w pionie. To miejsce jest uciążliwe gdy wracamy na powierzchnię szczególnie z
powodu ciasnoty, stanowi jednak obejście bardziej wygodne i nie wymagające liny. Zjazd
lub trawers zasadniczym (starym ciągiem) Piekiełka wymagał więcej sprzętu i
umiejętności. Korytarz tworzy wysoka szczelina. Jej dno, początkowo poziome, po
kilkunastu metrach gwałtownie opada i urywa się nad Studnią Prezesa, której
dno leży 37 m poniżej otworu jaskini. Studnie trawersujemy po wąskim gzymsie. Cały
opisany wyżej fragment jaskini rozwinięty jest na jednej wielkiej szczelinie o przebiegu
NE-SW i nachyleniu ok. 70 stopni. Za Studnią Prezesa szczelina zwęża się i po
kilku metrach kończy. Dalej skręcamy w prawo i wąskim korytarzem dochodzimy do Studni
Awenowcow - trzymetrowego progu w wąskiej szczelinie, szczególnie uciążliwego do
pokonania w czasie powrotu. Istnieje jednak możliwość obejścia go jeżeli zadamy sobie
trud pomyszkowania pod nim, gdyż prowadzi stamtąd korytarz łączący się z korytarzem
u góry przed wejściem w Awen, jak i z dnem Studni Prezesa, przez
jakiś czas "zapomniany" i nie uwzględniany w dokumentacji. Za studnią krety
korytarz doprowadza do Komory Starej Jaskini. Po drodze mijamy położone z
prawej strony wejście do Labiryntu Króla Minosa. 
Komora Starej Jaskini jest najrozleglejszą
salą w całej jaskini. Posiada ona charakter zawaliskowy; bardzo nierówne dno zalęgają
wielkie bloki skalne odpadnięte od stropu. Wśród tego rumowiska powstał labirynt
korytarzy położonych na rożnych wysokościach. Rozpiętość poziomów korytarzy w
zawalisku jest znaczna i sięga od poziomu sali (-35 m) do najniższego miejsca w jaskini:
-45 m. W kilku miejscach sali, a zwłaszcza w jej krańcu zachodnim, zachowały się
fragmenty korytarzy nie zniszczonych przez obrywy. Są to korytarze Kryształowy
i Bajkowy, z szeregiem form naciekowych. Jaskinia w przeważającej części nie
posiada jednak form naciekowych, co wiąże się z aktywnym modelowaniem ścian i stropów
przez pęknięcia i obrywy. Dno zalega gruz skalny i wielkie bloki wapienne. Końcowe
partie Korytarza Bajkowego znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie Jaskini Kamiennego Gradu. Między najbardziej zbliżonymi do
siebie fragmentami obu jaskiń można nawet uzyskać kontakt głosowy.
HISTORIA POZNANIA: Jaskinia odkryta została 24 marca 1967 roku przez A. Wosińskiego i M. Żelechowskiego. Zinwentaryzowana przez K. Kościeleckiego w 1967 roku.
BIBLIOGRAFIA:
POWRÓT WYŻEJ:
tutaj możesz wrócić do spisu jaskiń jurajskich.
POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ:
tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.
Ostatnia zmiana 1999.05.08.