DŁUGOŚĆ: 190 m GŁĘBOKOŚĆ: 22,4 m WYSOKOŚĆ OTWORU: ok.380 m n.p.m. POŁOŻENIE OTWORU: Podlesice, gmina Kroczyce, woj. śląskie; Góra Berkowa.
PODSUMOWANIE:
Pomimo zniszczenia jaskini przez kamieniołom, a później przez szpatowców, jaskinia dwukrotnie była przystosowywana do masowego zwiedzania. Obecnie funkcjonuje w środku trasa turystyczna obsługiwana przez Centrum Dziedzictwa Przyrodniczego i Kulturowego Jury z siedzibą w Podlesicach.
OPIS JASKINI: Do wewnątrz wchodzimy otworami położonymi w byłym
kamieniołomie. Zaraz za prawym otworem (z resztką wbudowanej tu kraty) znajduje
się rozległa, stromo opadająca w dół komora. Wzdłuż jej wschodniej ściany
na stromiźnie wybudowano kamienne schodki prowadzące aż na dno. W przedłużeniu
sali ku zachodowi odkryto pod koniec lat sześćdziesiątych ciasny i kręty korytarzyk zw. Esso,
który doprowadza do niewielkiej komory. Jej dno zalega namulisko gliniaste i spore
głazy. Sklepienie zaś pokrywają gęsto nacieki, najczęściej stalaktyty, o ciekawej i
różnorodnej kolorystyce.
Za otworem lewym - kilkunastometrowy korytarz doprowadza do otworów w leju po przeciwnej stronie
wzgórza, rozkopanych przez szpatowców. Korytarz ten zatrącił mikroklimat typowy dla
jaskiń, jest suchy i zakurzony na skutek silnego przeciągu, a dno w nim pokryte jest w
większości suchymi liśćmi. Obie części jaskini łączy wąski korytarzyk.
Szata naciekowa jaskini, niegdyś bogata, uległa zniszczeniu w wyniku eksploatacji kalcytu.
Podkreśla to K. Kowalski już w 1948, stwierdzając, że jaskinia "w obecnym stanie nie
zasługuje już (...) na ochronę".
Dno jaskini w większości zalega gruz, będący pozostałością po pracach
górniczych, w niektórych miejscach występuje na dnie piasek i glina.
HISTORIA POZNANIA: Próżnia ta została odkryta ok. 1942 roku podczas eksploatacji kamienia. Zachowane w kamieniołomie fragmenty ścian jaskini wskazują, że w miejscu obecnego wyrobiska znajdowały się korytarze. W jaskini eksploatowano kalcyt, co stało się bezpośrednią przyczyną zniszczenia szaty naciekowej. Z początkiem lat siedemdziesiątych przystosowano jaskinię dla ruchu turystycznego, budując schodki i balustrady, które odnowiono w latach 2006-2008. Zinwentaryzowana wg stanu z roku 1948 przez K. Kowalskiego; powtórnie - z uwzględnieniem późniejszych odkryć - przez K. Mazika w roku 1979. Niewielkie nowe partie o długości 15 m zostały zinwentaryzowane w 1996 roku. Najnowszą dokumentację jaskini sporządził w roku 2010 Norbert Sznober.
BIBLIOGRAFIA:
POWRÓT WYŻEJ:
tutaj możesz wrócić do spisu jaskiń jurajskich.
POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ:
tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.
Ostatnia zmiana 1998.03.02