DŁUGOŚĆ:            Grota I ok. 9 m, Grota II ok. 6 m.
DENIWELACJA:        niewielka.
WYSOKOŚĆ OTWORÓW:   ok. 175 m n.p.m..
POŁOŻENIE OTWORÓW:  Mirachowo, gmina Kartuzy; Rezerwat "Lubygość".

PODSUMOWANIE: Ciekawostka geomorfologiczna będąca odkrywka geologiczna, z niezwykle interesującymi próżniami wykształconymi w utworach żwirowo-zlepieńcowych. W charakterze i budowie podobne do wstępnych partii Jaskini w Mechowie. Wielkość tego tworu natury stawia go raczej w rzędzie schronisk, jednak wśród okolicznych mieszkańców przyjęła się nazwa "Groty" ze względu na brak innych tego typu stanowisk w pobliżu, a przez analogię do grot Matki Boskiej Fatimskiej, które na Kaszubach często budowane są na terenie przykościelnym z polnego kamienia.

OPIS JASKINI: Groty leżą na południowo-zachodnim stoku wyrobiska żwirowego nad jeziorem Lubygość. W przeszłości stanowiły jedna większą całość która została zniszczona na wskutek podebrania żwiru poniżej ławicy zlepieńca. Zbyt mała wytrzymałość mechaniczna tej skały spowodowała osuniecie się jej na dno żwirowni, skąd duże fragmenty przeszkadzające w wydobyciu żwiru wyciągnięto na pobocze drogi dojazdowej do wykopu, gdzie oglądać je można do dziś.
Grota Mirachowska I - Jaskinie w zasadzie stanowi trójkątny okap ze zlepieńca wystający z urwiska, w starym wykopie żwirowni, podparty filarem na kształt przęsła mostu skalnego, który dzieli wejście na dwa duże otwory. Fragment przęsła popękany z wyraźną dyslokacja jego części, grozi zawałem.
Do dalszych partii dostęp zagradza kilka kolumn, również ze zlepionego wapieniem piasku, na których wyraźnie widać warstwy będące wynikiem sedymentacji żwiru w obrębie pola sandrowego lodowca. Za nimi (po prawej i na środku, za kolumnami) dwa krótkie korytarzyki dostępne dla człowieka, których ściany osypują się pod wpływem erozji. Wpływ na to ma niewątpliwie mniejsza zawartość lepiszcza wapiennego. Prawy dość obszerny prowadzi ku górze. Trzeci korytarzyk (pierwszy od lewej) został w większości wykopany przez jakiegoś leśnego drapieżnika (prawdopodobnie lisa), o czym świadczą znalezione w nim kości żurawia i prowadzi ku górze, pod płytę okapu. Widać jego kontynuacje i można przypuszczać iż stanowi ja legowisko zwierzęcia.
Dno jaskini gliniaste i gliniasto-piaszczyste, za kolumnami zbudowane jest ze żwiru z niewielka ilością małych kamieni. W części przyotworowej leża naniesione wiatrem liście i drobne gałęzie. Nie występuje szata naciekowa, wnętrze jaskini przesuszone i jedynie pod filarem na spągu u wejścia tworzą się kałuże i błoto po opadach atmosferycznych. Jaskinia nie posiada własnego mikroklimatu, a światło słoneczne dociera właściwie wszędzie.
Skały jaskini pokryte są mchami tam gdzie docierają bezpośrednio promienie słoneczne, a w jej wnętrzu na zbutwiałych gałęziach znaleźć można grzyby. Krawędź okapu na linii otworu porastają młode samosiejki olszy czarnej. Jaskinie zamieszkują także licznie pająki, komary, ćmy i motyle. W marcu 1999 roku stwierdzono świeże ślady kopania w lewym korytarzyku i odciski lisich łap, oraz kłaki wytartej sierści.
Grota Mirachowska II - Kilkanaście metrów obok Groty Mirachowskiej I, w kierunku NW, wystaje ze stoku pionowa 1,5-metrowej wysokości ściana zlepieńca żwirowego, od góry nakryta osuwiskiem gliniasto-piaszczystym. W ścianie tej znajdują się otwory Groty Mirachowskiej II. Lewy to otwór prowadzi do krótkiego i niskiego korytarzyka którego strop zbudowany jest nie ze zlepionego żwiru ale z drobnych spojonych ze sobą kamieni. Prawy otwór niski i nieregularny wprowadza do krótkiego korytarzyka, który przechodzi w obszerną salkę o dnie pochylonym ku górze. Szczególnie w korytarzyku widać wyraźnie warstwy zlepieńca. Salka ma charakter zawaliskowy. Kształt stropu wyraźnie sugeruje które jego fragmenty są mocniej spojone.
Dno salki i korytarzyka pokrywa gruboziarnisty żwir, drobne kamienie i fragmenty zlepieńca odpadniętego od stropu i ze ścian. Nie występuje szata naciekowa, a we wnętrzu salki jest względnie sucho. Jaskinia posiada własny mikroklimat, wydaje się jednak iż warunki atmosferyczne panujące na zewnątrz maja nań spory wpływ. Widoczne to jest szczególnie na wiosnę, po ustąpieniu mrozów, kiedy przybywa na spągu sporo nowego materiału, szczególnie kamieni. Rozproszone światło słoneczne dociera aż do salki, której krańce są mroczne.
Ściany partii przyotworowych pokryte są mchami, fragmenty na które nie pada bezpośrednio światło słoneczne, porasta pleśń. W lewym otworze rosną grzyby na butwiejących resztkach pochodzenia organicznego. Na krawędzi ściany, nad otworami rosną również samosiejki olszy czarnej. Grotę zamieszkują w dużej liczbie pająki (bardzo dużo pajęczyn) i komary.

HISTORIA POZNANIA: Jaskinia należy chyba do najmłodszych jaskiń w Polsce a jej powstanie nie całkiem jest naturalne. Na przełomie lat 50-tych, 60-tych wydobywano tu żwir odsłaniając ławice zlepieńca żwirowego powstałego na skutek scementowania żwiru węglanem wapnia pochodzącego z wody przesiąkającej przez cienka warstwę gliny morenowej. Dno wykopu leżało sporo ponad 3 metry poniżej dolnych warstw zlepieńca, co powodowało częste jego obrywy i zmuszało do wyciągania końmi sporych złomów skalnych poza wykop, by umożliwić dalsze wydobycie żwiru. Te kłopoty oraz zbyt duże zanieczyszczenie żwiru glina i powstanie rezerwatu spowodowało zaprzestanie dalszego wydobycia. Górne warstwy zlepieńca stanowią jednolita płytę wspierającą się na kolumnach. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełnia luźny żwir który na skutek erozji wysypał się na dno starej żwirowni. To zjawisko przyczyniło się bezpośrednio do powstania znanych obecnie próżni. Wydaje się ze porastająca zbocze roślinność (szczególnie drzewa olszy czarnej) zniszczy je równie szybko jak powstały. Opisana jesienią 1998 roku - wraz z uzupełnieniem i poprawkami z marca 1999 roku - przez J. i C. Kuptz.

BIBLIOGRAFIA:

1. T. Płatonowicz: "Rezerwat Przyrody Lubygość" - WKP, Gdańsk 1998.
2. Wywiad z K. Jankowskim, stażystą leśniczówki LP w Mirachowie.
3. Materiały własne.

POWRÓT WYŻEJ: tutaj możesz przejść do listy jaskiń Pomorza Gdańskiego.

POWRÓT NA STRONĘ GLÓWNĄ: tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.

Ostatnia zmiana 2006.01.15