DŁUGOŚĆ: 103 m GŁĘBOKOŚĆ: -39 m WYSOKOŚĆ OTWORU: 587 m n.p.m. POŁOŻENIE OTWORU: Góra Połom, gmina Wojcieszów
OPIS JASKINI: Otwór jaskini, niewielki, o
kształcie wielokąta powstał w wyniku odstrzału skały podczas prac
eksploatacyjnych w kamieniołomie w 1924 roku. Otwór naturalny
leży w pobliżu i zatkany jest rumowiskiem. Nieco powyżej otworu
wejściowego znajduje się drugi, niewielki otwór, zawalony blokami
skalnymi (kontakt głosowy oraz niewielki prześwit). Za otworem
rozciąga się duża sala (Sala Główna) o długości 45 m, szerokości
20 - 25 m i wysokości 4 - 5 m. Dno jej jest ukośne, nachylone ku
SE, opadające w głąb jaskini. W rozwoju Sali Głównej zasadniczą
rolę odegrały szczeliny międzywarstwowe, strop jej jest płaski,
bez jakichkolwiek śladów działania wody. Możliwe też, że sala
jest częściowo pochodzenia zapadliskowego. Sala Główna ma kształt
workowatej litery S, z boczną komorą po lewej stronie. Dalej
jaskinia zwęża się i skręca ku S. Ma ona tu charakter korytarza
wypełnionego namuliskiem, rozwiniętego na szczelinie pionowej,
który stopniowo zawęża swoje światło, aż w końcu staje się
niedostępny dla człowieka.
W dnie bocznej (lewej) komory Sali Głównej między kamieniami
widoczny jest przekop prowadzący do Sali Dziada. Prowadzi on w
zawalisku kamieni i wyprowadza do pierwszej, niewielkiej salki
(namulisko z gliny i kamieni) upadającej lekko w prawo. W
zawalisku przy lewej ścianie wyczuwa się wyraźny przewiew. Z
salki tej przechodzimy wąskim przesmykiem do Sali Dziada. Ma ona
przekrój trójkąta o schodzącym się stropie. Przy wejściu duże,
płaskie bloki, odpadnięte od stropu. Spąg stanowi glina
wymieszana z kamieniami. Występują tu ładne nacieki w formie bulw
oraz draperie. W prawej ścianie otwiera się wnęka (Kapliczka) z
bulwiastymi stalaktytami. W tej części jaskini obserwuje się dużą
wilgotność. Sala Dziada prawdopodobnie stanowi całość z Salą
Główną oddzielona od niej zawaliskiem, podobny jest kierunek i
kąt opadu.
Jaskinia zawiera sporo nacieków z krystalicznego kalcytu. Ciekawe
nacieki widzimy również na powierzchni, obok otworu jaskini,
które zostały odsłonięte w czasie eksploatacji marmuru. Dno Sali
Głównej pokryte jest olbrzymimi głazami, resztę zaś jaskini
zalega czerwona, plastyczna glina. Światło dociera do połowy Sali
Głównej. Wnętrze jaskini jest bardzo wilgotne, a w końcowej
części tworzą się czasem na namulisku kałuże wody. Wskutek
workowatego kształtu jaskini, opadającej od otworu w głąb,
gromadzi się w niej zimą chłodne powietrze, które utrzymuje się w
lecie. Jaskinia ma charakter - pod względem mikroklimatu -
zbliżony do "statycznej jaskini lodowej", a temperatura
w jej wnętrzu jest stale niska. W jaskini zimują nietoperze nocki
rude.
HISTORIA POZNANIA: Jaskinia odkryta została w
1924 roku wskutek postępującej eksploatacji marmuru. Wkrótce po
tym zwiedził ją, splanował i opisał M. Hellmich. W 1935 roku L.
Zotz zbadał resztki namuliska na jednym z bloków i obok niego w
Sali Głównej, znajdując ślady paleolitu. Znaleziono kości
niedźwiedzia jaskiniowego, żuchwę renifera, kości lwa
jaskiniowego oraz jaspisy, krzemienie i kwarce ze śladami obróbki
przez człowieka. Najciekawszym eksponatem jest żuchwa ze
spiłowanymi zębami. Projektowane badania wykażą, czy zabieg ten
wykonano za życia zwierzęcia. Należy przypuszczać, ze namulisko
jaskini zawiera jeszcze wiele kości i zabytków, ale eksploatacja
będzie bardzo trudna ze względu na głazowisko.
Jaskinia licznie odwiedzana przez taterników jaskiniowych, a także
przez turystów. Pomierzona i zbadana przez K. Kowalskiego (1954)
i M. Pulinę (1956, 1964, 1977). Sala Dziada odkryta i zbadana
przez Speleoklub "Bobry" z Żagania i Speleoklub Warszawski.
Plan i pomiary Sali Dziada wykonał w 1994 roku zespół
w składzie: H. Zyzański, Żurek, R. Molenda. Zestawienia planu
dokonał T. Rojek.
BIBLIOGRAFIA:
POWRÓT
WYŻEJ: tutaj możesz wrócić na poprzednią
stronę.
POWRÓT
NA STRONĘ GŁÓWNĄ: tutaj możesz wrócić na
stronę tytułową.
Ostatnia zmiana 1999.07.20